Ο Αναγνώστης "ΠΑΝ" γράφει: Περί Αβραάμ και πορνείας!

Author: Πὰν

Μέρος πρῶτον
Πρὸς κύριον Νάκον:
Λυποῦμαι, κε Νάκε, ἀλλὰ συλλαμβάνεσθε ἐπ’ αὐτοφώρῳ ψευδόμενος καὶ παραχαράσσων τὰ ἴδια ὑμῶν «ἱερὰ» κείμενα, τὸ δὲ ψεῦδος καὶ ἡ παραχάραξις ὑφ’ ὑμῶν ἀφορᾷ εἰς τὸν ἰσχυρισμὸν, ὅτι «πορνεία εἰς τὴν περίπτωσιν τῆς Σάρρας δὲν ὑπῆρξε ποτέ, ὅπως ἐπιβεβαιοῦται μέσα ἀπὸ τὴν “Γένεσιν”». Οὐδαμοῦ εἰς τὸ κείμενον ὑπάρχει τοιαύτη τις ἐπιβεβαίωσις. Τοὐναντίον λέγει:
«Καλέσας δὲ Φαραὼ τὸν Ἅβραμ εἶπεν· τί τοῦτο ἐποίησάς μοι, ὅτι οὐκ ἀπήγγειλάς μοι ὅτι γυνή σού ἐστιν; Ἵνα τί εἶπας ὅτι ἀδελφή μού ἐστιν; καὶ ἔλαβον αὐτὴν ἐμαυτῷ εἰς γυναῖκα. Καὶ νῦν ἰδοὺ ἡ γυνή σου ἐναντίον σου· λαβὼν ἀπότρεχε».
Ἐπειδὴ λοιπὸν θαρρῶ πὼς ὀλίγα ἑλληνικὰ κατέχω, καὶ ἀκόμη καὶ ἐὰν δεχθῶμεν ὅτι τὸ «ἔλαβον αὐτὴν ἐμαυτῷ εἰς γυναῖκα» σημαίνει ὅτι ὁ φαραὼ ἔπαιζε τρίλιζαν μετὰ τῆς Σάρρας ἀντ’ ἄλλης ἡδίονος μετ’ αὐτῆς ἐνασχολήσεως, ἀναρωτῶμαι ποῦ εὑρίσκεται ἡ ἣν ἀναφέρετε ἐπιβεβαίωσις.
Καὶ ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλ’ ὁ φαραὼ μέμφεται τὸν Ἀβραάμ, δι’ ὅτι τῷ ἐψεύσθη καὶ ἀπέκρυψεν ὅτι ἡ Σάρρα ἦτο σύζυγός του. Ἄρα ὁ Ἀβραάμ, ἡ Σάρρα καὶ ὁ Γιαχβὲ συνήργησαν εἰς πορνείαν καὶ μοιχείαν καὶ ὁ μόνος ἁθῷος ἦτο ὁ φαραώ, ὁ ὁποῖος εὐθὺς μόλις ἀντελήφθη τί συνέβαινεν (ὅσα ἠδύνατο νὰ ἀντιληφθῇ), ἐπέστρεψεν εἰς τὸν Ἀβραὰμ τὴν σύζυγον. Κανονικῶς θὰ ἔπρεπεν νὰ ἐκτελέσῃ ἀμφοτέρους. Τοιουτοτρόπως ὁ φαραὼ θὰ ἀπηλλάσσετο τῶν δεινῶν (προφανῶς τῶν δηλητηρίων τῆς Σάρρας, ὡς θὰ ἔλεγεν καὶ ὁ κος Καλόπουλος) καὶ ἅπας ὁ κόσμος τῶν ἑβραιογενῶν θρησκειῶν.
Ὁμοίως ὅμως ψεύδεσθε καὶ ὡς πρὸς τὸ ὅτι «ἡ “Γένεσις” τὰ χαρακτηρίζει ὡς αἴσχη». Δι’ ὅτι οὐδαμοῦ στηλιτεύεται ὁ προαγωγὸς τῆς γυναικός του Ἀβραὰμ. Καὶ ὄχι μόνον δὲν στηλιτεύεται, ἀλλ’ ἀμοίβεται διὰ «προβάτων, μόσχων, ὄνων, παίδων, παιδισκῶν, ἡμιόνων καὶ καμήλων». Ἀντιθέτως ὁ φαραώ, ὁ ὁποῖος δὲν ἔπταιεν, τιμωρεῖται, ἡ δὲ πρόφασις τοῦ Ἀβραάμ, ὅτι δῆθεν θὰ τὸν ἐφόνευον διὰ νὰ κλέψουν τὴν γυναῖκά του, οὐδαμόθεν ἐπίσης τεκμαίρεται, μένει μετέωρος καὶ ἀναιτιολόγητος, ἀσφαλῶς ἀποκύημα φαντασίας τοῦ ἰδίᾳ νοσηροῦ νοῦ, ὅστις ἔγραψε τὸν μῦθον.
Ἀλλ’ ἀκόμη καὶ ἐὰν δεχθῶμεν ὅτι αἱ ἀνωτέρω πράξεις στηλιτεύονται, αὐτὸ εἰς οὐδεμίαν περίπτωσιν σημαίνει, ὅτι πρέπει νὰ διδάσκωνται εἰς τοὺς παῖδας. Καὶ εἰς τὰς ταινίας τρόμου ἐνδεχομένως ὁ παρανοϊκὸς δολοφόνος εἰς τὸ τέλος ἀποκαλύπτεται, φονεύεται ἢ ἄλλως τιμωρεῖται. Ἀλλ’ οὐδεῖς στοργικὸς γονεὺς ἐπιτρέπει εἰς τὰ τέκνα του νὰ παρακολουθοῦν τοιαύτας ταινίας ἐπὶ προφάσει ἠθικῆς τινος διδασκαλίας. Καὶ ἀσφαλῶς ἡ ἣν ἐπιφέρει ἡ λεγομένη «Βίβλος» βλάβη εἰς τὴν ψυχὴν τοῦ ἀνθρώπου, καὶ μάλιστα εἰς τὴν παιδικὴν ψυχήν, εἶναι πολὺ χείρων καὶ αὐτῶν τῶν ταινιῶν τρόμου.
Δὲν γνωρίζω ἐὰν ὁ Ἀβραὰμ εἶχε καθημερινὴν ἐπικοινωνίαν μετὰ τοῦ Γιαχβέ (ἴσως εἶχε συμβόλαιον ἀπεριορίστου χρόνου ἢ σύνδεσιν ADSL), ἀλλ’ ἐὰν εἶχε τιμήν, δὲν θὰ ἐξεπόρνευε τὴν σύζυγόν του, ἀκόμη καὶ ἐὰν ἐγνώριζεν ἐκ τῶν προτέρων, ὅτι «δὲν θὰ γίνῃ μοιχεία». Ἡ διάθεσις εἶναι ποὺ μετρᾷ. Ἄλλωστε, ἐφ’ ὅσον ἔλαβε τὰς τοιαύτας «προφυλάξεις», μᾶλλον δὲν ἐπίστευε καὶ πολὺ εἰς τὸν Γιαχβέ, παρὰ τὰς ὡς ἄνωθι μαζύ του συνομιλίας καὶ παρὰ τὸ ὅτι τὸν εἶχε μπάρμπα. Φαίνεται ὅτι τὸ ἱστορίδιον τοῦτο ἐγράφη ὑπό τινος προαγωγοῦ καὶ ὄχι ὑφ’ «ἁγίου» ἀνθρώπου, πρὸ κειμένου νὰ δικαιολογήσῃ τὰς πράξεις του.
Ἐν πάσῃ περιπτώσει ἡ ὑφ’ ὑμῶν ἐξήγησις τῶν ἱστορουμένων τῆς λεγομένης «Βίβλου» εἶναι πολὺ χείρων τῆς ἰδικῆς μου. Δι’ ὅτι ἐγὼ κατηγορῶ τὸν Ἀβραὰμ καὶ τὴν Σάρραν ὡς διὰ τῆς πορνείας ἀποσπάσαντας ὑλικὰ ἀγαθά. Ὑμεῖς ὅμως κατηγορεῖτε τὸν «θεὸν» ὡς σχεδιάσαντα πάντα ταῦτα, ἵν’ ἐξαπατήσῃ τὸν φαραὼ καὶ ἀμοίψῃ τὸν Ἀβραάμ. Ἂν εἶναι δυνατὸν ὁ δημιουργὸς τοῦ παντὸς νὰ σχεδιάζῃ ῥᾳδιουργίας διὰ νὰ ταΐσῃ μερικοὺς βοσκοὺς τῆς ἐρήμου. Φαίνεται ὅτι δὲν εἶχεν ἐφεύρει ἀκόμη τὸ «μάννα».
Εἰς τὴν περίπτωσιν τοῦ Λώτ ἡ ὑφ’ ὑμῶν ἐξήγησις εἶναι πλέον ἀπίθανος. Ἔγραφον ὅτι ἐὰν ὁ Λὼτ ἦτο εἰς θέσιν νὰ συνουσιασθῇ, ἡ μέθη δὲν θὰ ἦτο τοσοῦτον ἰσχυρά, ὥστε νὰ μὴ ἀναγνωρίζῃ τὰς θυγατέρας του. Νῦν τὸν θέλετε καὶ ὀγδοηκοντοῦτη (πράγματι τὸ εἶχον παραβλέψει προηγουμένως). Δηλαδὴ ὀγδοηκοντούτης (δυνάμενος νὰ ἐπιτύχῃ στύσιν μόνον τῇ βοηθείᾳ γερανοῦ) καὶ ἐν τοσαύτῃ μέθῃ διατελῶν, ὥστε νὰ μὴ ἀναγνωρίζῃ οὔτε τὰς θυγατέρας του, καὶ ἐν τούτοις ἱκανὸς πρὸς τεκνοποίησιν. Παντελῶς ἀπίθανα πράγματα. Ἐκτὸς ἐὰν ἦτο καὶ αὐτὸ «θαῦμα». Καὶ οὐδεῖς πάλιν στηλιτεύεται, οὐδεῖς τιμωρεῖται. Καὶ ὁ Γιαχβὲ δὲν ἐπεμβαίνει, διὰ νὰ σῴσῃ τὴν κατάστασιν. Ἐν ᾧ λοιπὸν ἐτιμώρησε τὸν φαραὼ δι’ αἰτίαν ἀπροσδιόριστον, ὡς γράφετε (ἀλήθεια, διατί ἦτο ἀσεβής;), παραβλέπει τὰς θυγατέρας τοῦ Λὼτ καὶ τὸν ἴδιον καὶ ἐπιτρέπει τὴν αἱμομειξίαν. Ἀλλ’ ὁ φαραὼ δὲν ἦτο Ἑβραῖος, ὥστε νὰ δρᾷ ἀτιμωρητί. Καὶ τὸ παρὸν λοιπὸν ἐγράφη μᾶλλον ὑπὸ παιδεραστοῦ τινος ἢ αἱμομείκτου.

Comment:
Μέρος δεύτερον
Ἐπίσης παραλείψατε νὰ ἀπαντήσητε εἰς τὰ ἑξῆς προηγούμενα ἐρωτήματά μου:
1) Διατί ὁ Ἀβραὰμ δὲν ἐπέστρεψε τὰ δῶρα τοῦ φαραώ, ἐφ’ ὅσον αὐτὰ ἦσαν πληρωμὴ πορνείας (ἀκόμη καὶ ἐὰν δὲν συνετελέσθη, ὡς θέλετε);
2) Διατί ὁ Ἀβραὰμ εἶχε δούλους, ἐὰν ἦτο δίκαιος;
3) Διατί ὑπῆγεν εἰς τὴν Αἴγυπτον, ἐφ’ ὅσον οἱ Αἰγύπτιοι ἦσαν τοσοῦτον ἐπικίνδυνοι;
Καὶ ἓν ἐπὶ πλέον ἐρώτημα:
4) Ἐὰν ὑποθέσωμεν, ὅτι οἱ Αἰγύπτιοι δὲν «ἐμπάνιζαν» τὴν Σάρραν, ὥστε νὰ ἀποκτήσῃ ὁ Ἀβραὰμ ὅσα ἀπέκτησε, τί εἶχε σκοπὸν νὰ κάμῃ; Μήπως νὰ ἐργασθῇ ἐντίμως διὰ νὰ βγάλῃ τὸ ψωμί του; Δι’ ὅτι ἐφ’ ὅσον ἐγνώριζεν ἐκ τῶν προτέρων, ὅτι θὰ τῷ ἐζητεῖτο ἡ γυνή, φαίνεται νὰ εἶχε προσχεδιάσει τὴν ὅλην κατάστασιν.


Πρὸς Ἀθέμιστον, Ἀνέστιον:
Πρῶτον σοῖ ἐπιστρέφω τὸν χαρακτηρισμόν, ὁ ὁποῖος ἁρμόζει ἔτι μᾶλλον εἰς προσκυνητὰς γιδοβοσκῶν καὶ ἀρνησιπάτριδας. Δεύτερον ψευδῶς καὶ ἀναιτίως μὲ ἀναφέρεις ὡς δωδεκαθεϊστήν. Ἀλλὰ καὶ τοῦτο θὰ ἦτο πολύ, πολὺ προτιμώτερον τοῦ νὰ εἶναί τις ἰουδαιοχριστιανός. Ὁ Ἑλληνισμὸς εἶναι παγκόσμιος καὶ ὡς ἐκ τούτου ἐμπνέει πάντας ἀνθρώπους ἀνεξαρτήτως ἀντιλήψεων, ἰδεολογίας ἢ θρησκείας τῇ ἐξαιρέσει, βεβαίως, τῶν ἰουδαιοχριστιανῶν. Καὶ μάλιστα τοσοῦτον γίγνεται Ἕλλην τις χριστιανικὰς ἔχων καταβολάς, ὅσον ἀπομακρύνεται ἐκ τοῦ χριστιανισμοῦ του, καθῶς τὰ δύο τοῦτα μεγέθη εἶναι ἀμοιβαίως ἀποκλειόμενα.
Ἐπὶ τοῦ προκειμένου: Οἱ Ἕλληνες δὲν κατεδίκαζον εἰς θάνατον τὰς πόρνας, ὅπως καὶ ὁ σύγχρονος πεπολιτισμένος κόσμος, ἀσχέτως ἐὰν πολλαὶ μεγάλαι προσωπικότητες, ὡς καὶ σὺ παραδέχεσαι, τὰς ἐμέμφοντο. Καὶ εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ ἐπικροτῇ τις τὴν πορνείαν, ἀλλὰ δὲν εἶναι αὐτὸς λόγος διὰ νὰ λιθοβολήσῃ μίαν πόρνην, ὡς ἔπραττον οἱ βάρβαροι Ἑβραῖοι. Τὸ κατώφλιον λοιπὸν τοῦ πολιτισμοῦ εἶναι ἡ ἀνοχὴ τοῦ διαφέροντος, καὶ δι’ αὐτὸν τὸν λόγον οἱ Ἑβραῖοι καὶ οἱ ἐξ αὐτῶν ἐμπνεόμενοι χριστιανοὶ δὲν ἔφθασαν οὔτε μέχρι τὴν ἐξώθυραν. Πέραν αὐτῶν αἱ πόρναι ὡς μέρος καὶ αὐταὶ τῆς κοινωνίας εἶχον τὴν θεότητά των. Ἀλλ’ ἡ Ἀφροδίτη ἦτο γενικῶς τοῦ ἔρωτος ἡ θεότης καὶ ὄχι μόνης τῆς πορνείας. Πρῶτον ἐπειδή, ὡς λέγει καὶ ὁ Πλάτων, ὑπῆρχεν ἡ Πάνδημος ἀλλὰ καὶ ἡ Οὐρανία Ἀφροδίτη, καὶ δεύτερον ἐπειδὴ ἡ πορνεία ἀποτελεῖ περίπτωσιν μόνον τοῦ σαρκικοῦ ἔρωτος, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ἀσφαλῶς ὑποχρεωτικὸν νὰ γίγνηται ἐπὶ χρήμασι. Βεβαίως ὁ ὑμέτερος Γιόσουα λέγει ὅτι καὶ ὁ ἐπιθυμῶν γυναῖκα μοιχεύει (*1), ἀλλ’ αὐτὴ δὲν εἶναι ἡ ἀντίληψις ἡμῶν τῶν Ἑλλήνων. Διὰ τὴν ἀκρίβειαν δὲν εἶναι οὔτε τῶν χριστιανῶν (δυστυχῶς), ἄλλως θὰ εἴχομεν ἐξ ἀρχῆς ἀπαλλαγεῖ τοῦ βαρβάρου καὶ μισελληνικοῦ τούτου κατασκευάσματος. Ἐὰν λοιπὸν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἀντεμετώπιζον τὰς πόρνας κατὰ τρόπον παρόμοιον, θὰ ἦσαν καὶ ἐκεῖνοι ἀπάνθρωποι. Ἄλλωστ’ εἶχον ἀναγνωρίσει τὴν κοινωνικὴν ἀνάγκην των, δι’ ὅτι ἐκεῖνοι ἔβλεπον τὸν ἄνθρωπον, ὄχι ὅπως θὰ ἤθελον νὰ εἶναι, ἀλλ’ ὅπως εἶναι εἰς τὴν πραγματικότητα. Δι’ ὅτι διέθετον μέτρον, ἄλλη τις ἑλληνικὴ ἀρετή, τῆς ὁποίας οἱ χριστιανοὶ στεροῦνται.
Πάντα ταῦτα ἀπέχουν κατὰ πολὺ τῆς ὑπὸ σοῦ [εἰς τὴν πραγματικότητα τοῦ «Ἀπολογητοῦ» καὶ τῆς ἱστοσελίδος τῆς λεγομένης «Ἐκκλησίας» (*2)] σκοπίμως διεστρεβλωμένης εἰκόνος, ἡ ὁποία ἔχει μόνον σκοπὸν τὴν συκοφαντίαν τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος (εἰς τὴν ὁποίαν στηρίζεται σύμπας ὁ σύγχρονος πολιτισμός), διὰ νὰ φανῇ ὁ ἰουδαιοχριστιανισμὸς ἀνώτερος δῆθεν. Δι’ ὅτι ἠμπορεῖ μὲν εἰς τὴν Κόρινθον νὰ ὑπῆρχον ἑκατοντάδες πορνῶν παρὰ τῷ ναῷ τῆς Ἀφροδίτης, ὅμως αἱ νεαραὶ Ἀθηναῖαι, Σπαρτιάτισσαι καὶ πάμπολλαι ἄλλαι προσηύχοντο εἰς τὴν Ἀφροδίτην διὰ νὰ στερώσῃ τὸν νόμιμον γάμον των καὶ δι’ ἐκείνας, δηλαδὴ τὰς ἐλευθέρας γυναῖκας ὅλου τοῦ ἑλληνικοῦ κόσμου, ἡ πορνεία ἦτο ἀπηγορευμένη.
Ἔκαμεν βεβαίως ὁ Ζεὺς τὴν Περσεφόνην μετὰ τῆς Δήμητρος, ὅπως καὶ μετὰ τῆς Θέμιδος τὰς Ὥρας καὶ τὰς Μοίρας. Ἡ χρησιμοποίησις ὅμως τούτου ὡς παραδείγματος ὑπὸ τῶν ἰουδαιοχριστιανῶν διὰ νὰ κατηγορήσουν τοὺς Ἕλληνας, ἀποδεικνύει ἐναργῶς τὴν διανοητικήν των ἀγκύλωσιν, ἵνα μὴ εἴπω καθυστέρησιν. Δι’ ὅτι –ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὰς ἰουδαϊκὰς γραφάς, ὅπου τὰ πάντα λαμβάνονται κυριολεκτικῶς, ἡ δὲ συμβολικὴ ἑρμηνεία θεωρεῖται αἵρεσις– εἰς τὴν περίπτωσιν τῶν ἱερῶν τῶν Ἑλλήνων ἰσχύει πρώτιστα –ἂν ὄχι ἀποκλειστικῶς– ἡ συμβολικὴ ἑρμηνεία, καὶ αὕτη εἶναι ἡ ἀξία τῆς ἑλληνικῆς μυθολογίας καὶ δι’ ἡμᾶς σήμερον. Ζεὺς λοιπὸν εἶναι ὁ νοῦς, αἱ δὲ σύζυγοι καὶ ἐρωμέναι του εἶναι ἡ ἐμπειρία τῆς νοήσεως. Δι’ αὐτῆς τῆς ἐμπειρίας ὁ νοῦς θέτει τάξιν εἰς τὸν κόσμον, προτοῦ συμφιλιωθῇ μετὰ τῆς Ἥρας-συναισθήματος, ἡ ὁποία εἶναι σύζυγος καὶ ἀδελφή του, ἐφ’ ὅσον ὁμοῦ μετὰ τοῦ Διός-νοήσεως ἑδρεύουν εἰς τὸν ἀνθρώπινον ἐγκέφαλον. Ἐπὶ παραδείγματι ὁ Ζεύς-νοῦς καταπίνει τὴν Μῆτιν-γνῶσιν καὶ ἐκ τῆς κεφαλῆς του γεννᾶται ἡ Ἀθηνᾶ-σοφία. Ἰδοῦ συμβολισμός τις, τὸν ὁποῖον οἱ χριστιανοὶ ἀδυνατεῖτε νὰ κατανοήσητε ἤ, ἐὰν κατανοῆτε, σκοπίμως παραβλέπετε μὲ σκοπὸν τὴν συκοφαντίαν. Τοὐναντίον τὰς ἑβραϊκὰς γραφὰς λαμβάνετε κατὰ γράμμα. Ἐπὶ παραδείγματι ἀκόμη σήμερον ὑποστηρίζετε τὴν ἠλιθίαν ἰδέαν, ὅτι ὁ Ἀδὰμ καὶ ἡ Εὔα ἦσαν ἓν συγκεκριμένον ζεῦγος ἀνθρώπων (*3).

Μέρος τρίτον
Εἰδικῶς τὰ ἄλλα, ὅσα ἀναφέρεις, π.χ. τὰ τοῦ Ἡροδότου, ἀφοροῦν εἰς ἄλλους λαούς. Ὅμως καὶ ἐκεῖνοι ἀποδεικνύονται διὰ τοὺς ἀνωτέρω λόγους ἀνθρωπινώτεροι τῶν ἰουδαιοχριστιανῶν. Καὶ ἐν πάσῃ περιπτώσει προτοῦ ἀναφερθῆτε οἱ χριστιανοὶ εἰς τοὺς Ἕλληνας, ἐνθυμήθητε καὶ τὴν Θεοδώραν.
Φυσικὰ ἀναμένω εἰς τὰ ἀνωτέρω ἐπιχειρήματα νὰ ἀπαντήσῃς δι’ ὕβρεων, ὅπως καὶ εἰς τὰ προηγούμενα σχόλιά σου, ἀποδεικνύων ὡσαύτως τὴν ἔλλειψιν ἐπιχειρημάτων καὶ τὸ πραγματικὸν πρόσωπον τῶν φανατικῶν χριστιανῶν, καὶ ἄρα βοηθῶν διὰ τῆς διαγωγῆς σου εἰς τὴν ἀφύπνισιν τῶν Ἑλλήνων.
*1 «Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη, Οὐ μοιχεύσεις. Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ».

Κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, 5.27–28

*2 http://www.apologitis.com/gr/ancient/iereis.htm
http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/commitees/ancient/eidola.html

*3 Κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη ἐμφαίνονται διάφοροι ἀπολογηταὶ τοῦ χριστιανισμοῦ, οἱ ὁποῖοι –πρὸ κειμένου νὰ δικαιολογήσουν τὰ ἀδικαιολόγητα– δέχονται καὶ διὰ τὰ «ἱερά» των κείμενα συμβολικὰς ἑρμηνείας. Ὅμως ἡ ἐπίσημος ἄποψις τῆς λεγομένης «Ἐκκλησίας» των εἶναι ἡ κατὰ γράμμα ἄκαμπτος ἑρμηνεία. Εἰδικῶς περὶ τῆς περιπτώσεως τῶν ὑποτιθεμένων «πρωτοπλάστων», ἣν ἀναφέρω, ἐὰν δηλαδὴ ἦσαν δύο ἄνθρωποι ἢ συμβολικῶς τὸ ἄρρεν καὶ θῆλυ φῦλον, εἶχον ἠρωτήσει –θυμοῦμαι– τὸν «παππᾶν»-καθηγητὴν (προπαγανδιστήν) τῶν θρησκευτικῶν εἰς τὸ σχολεῖον, ἀκριβῶς διὰ νὰ εἴδω τί θὰ μοῖ ἀπήντα. Καὶ ἡ ἀπάντησις ὑπῆρξε σαφεστάτη.

 ΠΑΝ